Applaus

Iedereen die in het theater op het toneel staat, of meer algemeen in het amusement werkt, verlangt ernaar: applaus. De mensen in het publiek die in hun handen klappen, erbij gaan staan misschien, daar doe je het voor.

Waarom krijg je applaus?

De term ‘applaus’ komt uit het Latijn (applaudere) en betekent ‘slaan op, klappen’. Applaus is een teken van waardering en komt al heel lang in heel veel verschillende culturen voor. In de Romeinse theaters riep de belangrijkste auteur aan het eind van het stuk “Valete et plaudite!”, waarop het publiek het applaus inzette. De Romeinen hadden daarbij verschillende vormen van applaus, die afhankelijk van de waardering voor het stuk konden worden ingezet.

Bestaan er regels voor applaudisseren?

Aan het begin en aan het eind van een theater- of muziekstuk applaudisseer je, dat staat meestal wel vast. Maar mag het tussendoor ook? En wanneer geef je een staande ovatie? In het theater zijn daar, anders dan bij bijvoorbeeld de opera, niet echt regels voor. Klap gewoon als je wilt klappen, dat mag ook spontaan tijdens de voorstelling (dat noem je een ‘open doekje’). Acteurs en actrices vinden dat vaak juist wel leuk: het geeft een motivatie om zo door te gaan.

Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt trouwens dat de kwaliteit van de voorstelling niet het belangrijkste is voor het geven van applaus. We doen gewoon wat anderen doen. De lengte van het applaus wordt ook bepaald door sociale druk: als een paar mensen ophouden met applaudisseren stopt de rest ook.

Dove mensen ‘applaudisseren’ onderling door met beide handen te zwaaien.

Is applaus verslavend?

Met applaus  ben je verzekerd van aandacht en erkenning. Het geeft je een goed gevoel: je werk wordt gewaardeerd, mensen vonden het leuk, grappig, ontroerend of leerzaam wat je deed. Maar wat doet applaus verder met je? Werkt het verslavend? Kan je nog zonder? Het antwoord op die vraag is waarschijnlijk voor iedereen anders. Maar wat wel vast staat: iedereen vindt het leuk om applaus te krijgen!