Ik ben met mijn auto op de terugweg van een bruiloft van een goede vriendin. Het was een leuke bruiloft met een select gezelschap van vrienden en familie. Ze is getrouwd in een 17e eeuws kasteel, in een prachtige zaal. Ik heb daar na het ja-woord een mooie ballad mogen zingen en het was echt sprookjesachtig. Zo ontzettend mooi, heel historisch en grotendeels was alles daar nog origineel. Ik vind dat echt fantastisch! Het ademt zoveel sfeer uit. Ik hou van cultuur en geschiedenis en zulke omgevingen vind ik erg fascinerend en inspirerend.
Ik houd daar niet van
Na de receptie gingen we weer terug naar het hotel waar we allemaal verbleven. ’s Avonds ging na de openingsdans, de party los. En die ging ook meteen flink los. Een DJ was er, de muziek flink hard aan, de dansvloer op en knallen! Nu zal ik bekennen dat ik hier dus eigenlijk helemaal niet van hou. Niet van het soort muziek, niet van die immense geluidssterkte, niet van die drukte.. en ik voelde meteen de behoefte om de danszaal te verlaten. Naar buiten te gaan om een rustigere stekje te vinden. Even op adem komen. Niet deel te zijn van die menigte.
Dit raakte meteen het stukje: anders zijn. Ik voelde me op dat moment ook best wel: anders. Anders dan de andere mensen. En dat is iets wat ik altijd wel heb herkend. Ik heb bijvoorbeeld nooit van grote feesten gehouden of van heel veel drukte en lawaai om me heen. Vroeger ging ik ook niet uit, ik had hele andere interesses. Ik ging liever naar de paarden, luisterde naar musicalliedjes op mijn discman, gaf optredens in mijn kamer voor een uitverkocht Carré en in real life ging ik als tiener in de weekenden naar de vooropleiding Musical.
Dus van uitgaan was geen sprake. Daar had ik helemaal geen behoefte aan. Heel anders dan mijn jongere zus bijvoorbeeld of de meeste andere meiden die dat wel leuk vonden. Tijdens de musicallessen zie ik dit ook terug. Hele verschillende leerlingen: de één is, net als ik, wat introverter en houdt meer van rustigere dingen en de ander is juist heel extravert en uitbundig. Die dynamiek maakt het heel erg boeiend, met name op het podium.
Iedereen is anders
Het maakt iedereen anders. Het is wel vaak zo, tenminste zoals ik dat herken, dat omdat je van andere dingen houdt dan de meerderheid van andere mensen of kinderen, dat sommigen dat raar vinden. Waardoor je het gevoel kan krijgen dat je er niet bij hoort of dat er iets met je is. Dat je het gevoel hebt dat je toch ook maar op die dansvloer moet staan omdat iedereen dat doet. Dat je je moet aanpassen aan de anderen zodat niemand je gek vindt. Dit is iets wat ik als kind al heel erg herkende. Ik dacht toen zelfs, er komt een dag dan ga ik ook leuk vinden wat iedereen leuk vindt. Er komt een dag dat ik ook uitga tot diep in de nacht en dan hou ik ook van die muziek en alles.. maar die dag is niet gekomen.
Ik weet nu dat dat zo is omdat het niet past bij wie ik ben. Andere dingen passen bij mij en dit geldt voor veel meer mensen. Misschien vinden de meesten dat wel heel erg leuk en dat is prima, maar er zijn ook mensen en kinderen die andere interesses hebben en daar is niets mis mee. Er is niets mis als jij een jongetje bent die houdt van poppen en ballet. Of een meisje die van stoere broeken houdt en voetbal. Of die van klassieke muziek houdt in plaats van Top40.
Anders zijn is heel mooi
Dat is juist heel erg mooi! Dat is heel eigen en uniek. Anders zijn is een belangrijk thema en als je van jezelf weet waar jij gelukkig van wordt en weet: dit vind ik leuk. Anderen vinden dat leuk en ook al is dat de meerderheid, dat maakt niet uit. Als je jezelf bent ga je ook in je kracht staan.
Het grappige is wel dat het vak musicaltheater en de combinatie van lesgeven aan met name kinderen helemaal niet altijd rustig is. Ik kan als ik aan het werk ben, bij wijze van spreken, zonder problemen honderd kinderen om me heen hebben. Zoals dat natuurlijk regelmatig gebeurt op een evenement, speciale uitvoering of musicalkamp. Kinderen die allemaal staan te stuiteren en te zingen en te dansen, dat maakt voor mij helemaal niet uit. Ik kan daar enorm van genieten. Raar hè?
